Vandaag is de eerste dag waarop we met onze gids Benny de woestijn intrekken. We hebben ons de avond tevroren aangesloten bij een ‘konvooi’ van in totaal zeven auto’s waarmee we de woestijn in zullen gaan. Om half tien staan we in de rij om te vertrekken. De gids kruipt in de Audi van de Verwaterboys, die voorop rijdt. Wij krijgen als enige met een 4×4 opdracht achteraan te blijven rijden. En omdat de groep een 4×4 in haar midden heeft vindt de gids dat we alle zeven een redelijk extreme route kunnen rijden, met meer zand dan de andere niet-4×4 groepen. Maar eerst rijden we langs een epicerie om nog wat laatste boodschappen in te slaan en langs een tankstation voor wat laatste brandstof. Wij hebben alle vier jerry’s in Dakhla al volgegooid en hebben 100 kilometer voor de grens onze tank nog gevuld.

Zowel bij de winkel als bij het tankstation worden we zowat overvallen door grote groepen armoedig uitziende Afrikaanse kinderen (dus niet Arabische, zoals in Marrokko). Ze komen uit een wijkje van houten krotten in de parallelstraat. Ze roepen al van ver ‘Monsieur, monsieur, donne-moi un cadeau! Un cadeau s’il vous plait! Monsieur, monsieur!’ Met tientallen verdringen ze zich rond de open raampjes. Gekleed in gescheurde kleren en op blote voeten zijn we gelijk in het arme Afrika zoals we wel eens zien op TV. Ondanks dat dit voor ons beide niet de eerste keer is, is het toch altijd best schookkend en confronterend om dit mee te maken. Als wij en de andere teams wat spullen uitdelen lijken er uit allerlei steegjes nog tientallen kinderen te komen. Het is een enorme chaos en de kinderen pakken wat ze pakken kunnen, soms aangemoedigd door hun moeders die ook in het gedrang staan. En met zoveel auto’s (er staan nog een paar groepen) duurt het best lang eer iedereen inkopen heeft gedaan en de tank heeft volgegooid. Overigens zijn de prijzen in de epicerie gelijk aan die van Nederland. Alle producten die we kopen zijn geïmporteerd uit Europa of Marrokko.

Rond half twaalf rijden we in onze groep uit Nouadhibou weg. We rijden een stuk langs de beroemde erts-spoorlijn en zien de langste rein ter wereld langzaam richting Nouadhibou kruipen. Na een laatste politie-roadblock gaan we na 30 kilometer van de weg af, de woestijn in. Met een aanloopje duiken we vanaf het asfalt gelijk het mulle zand in. De Audi voorop, door 50 meter mul zand naar een hard stuk waar we op elkaar kunnen wachten. De Audi rijdt met een flinke snelheid door het zand. Vervolgens de kever, die de eer heeft als eerste vast te komen zitten. Met de Pajero trekken we hem naar de Audi. Hetzelfde gebeurt vervolgens met de Astra, de Golf, de Volvo 740 en de Volvo 440. Alleen de Audi en de Pajero komen op eigen kracht door het zand. Een aardige voorbode van wat ons de komende 400 kilometer te wachten staat.

Het is een prachtige tocht, door een stereotiep Sahara landschap. Lange stukken vlakke steenslag piste worden afgewisseld met rotsige stukken vol kuilen en hobbels en korte stukken diep geel zand, waar we met een flinke aanloop doorheen moeten scheuren. Het terrein is grotendeels vlak, afgewisseld door lage heuvels en prachtig gevormde zandduinen. Er groeit hier heel weinig. Alleen wat lage stekelige struikjes en heel af en toe een soort waaibomen. We rijden gedurende de middag ruim 100 kilometer door deze woestijn. Vandaag trekken we met de Pajero ruim 10 keer een auto uit het mulle zand. Alleen de Audi komt vandaag niet aan de sleepkabel te hangen. Jaap en Mario gebruiken een combinatie van een flinke snelheid en brute kracht van hun 180pk V6 om zichzelf goed door het zand te trekken.

Rond een uur stoppen we middenin de woestijn om te lunchen. In de schaduw van de Pajero maakt onze Mauritaanse gids Benny binnen enkele minuten een klein houtskoolvuurtje en snijdt wat stukken kamelenvlees die hij in de gloeiende kooltjes legt. Ook zet hij een potje mierzoete thee. Ondertussen maken we zelf een broodje met wat sardines en drinken we koffie en water onder een zeiltje dat tussen de Volvo en de Golf is gespannen. Het is tegen de 40 graden onder de brandende middagzon.

Aan het eind van de middag komen we aan bij een groot zandduin, waar we een parasol en picknickbank zien staan. Het blijkt het team met de drie Zaanse Panda’s en de schoolbord-Golf van Sylvia en Paula te zijn. Hier zullen we onder de blote hemel overnachten, een paradijselijk plekje. We duiken echter wat overmoedig met de Pajero en de Audi naar de top van het duin en duiken vlak onder de parasol diep met de neus het zand in. Beide auto’s zitten voor het eerst op deze dag muurvast. De andere groep zat er al op te wachten en we krijgen een luid applaus. Met vereende krachten graven de vervolgens de wagens uit en we kunnen gelijk helpen de Golf en Volvo 440 halverwege het duin los te trekken. We zijn lekker een uurtje bezig. Het is donker als alle auto’s weer min of meer los zijn en we ons kampje gaan opbouwen. Enkelen van ons besluiten buiten te gaan liggen. Wij zetten alleen de binnentent op. We koken een potje in een grote kring en zetten koffie en thee. Vervolgens kletsen we lekker een paar uurtjes en delen een plastic fles lauwe zoete Marrokkaanse wijn. Het is uiteindelijk half een als we naar bed gaan.