Dit jaar, 2011, is voor mij een ruimtevaartjaar. Niet helemaal gepland, maar twee belangrijke ruimtevaart-gerelateerde evenementen brengen mijn vroegere grote interesse in ruimtevaart weer helemaal boven. Eigenlijk is het de schuld van Twitter. Via dit medium kwam ik in contact met veel andere ruimtevaart liefhebbers. Het bleek via Twitter ook heel eenvoudig om direct contact te krijgen met èchte astronauten en met mensen hoog in de boom bij NASA en ESA. Ik werd ineens op de hoogte gehouden van lanceringen en maakte derhalve via NASA-TV de laatste lanceringen van Space Shuttle Discovery (STS-133) en Endeavour (STS-134) van dichtbij mee. Het enthousiamse uit mijn kindertijd voor de ruimtevaart kwam in versterkte vorm weer helemaal boven!
Dit leek in eerste instantie nog allemaal erg onschuldig, tot ik kennis maakte met het fenomeen NASA Tweetup. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA organiseert sinds 2009 unieke evenementen voor haar volgers op Twitter. En deze tweetups worden vervolgens goed in de schijnwerpers gezet. Zeg maar om ook via ‘gewone’ mensen al het goede en gave van de ruimtevaart in het nieuws te brengen. Een zeer succesvolle poging, want de registratie voor deze tweetups wordt altijd fors overschreven. Nadat ik enkele dingen had gehoord over de STS-134 tweetup en in mei via een live webcast een deel van een tweetup bij het NASA Jet Propulsion Laboratory had gevolgd nam ik mij voor mij ook eens aan te melden. Bovendien was de eerstvolgende NASA Tweetup een heel speciale: het bijwonen van de allerlaatste Space Shuttle lancering ooit, missie STS-135 met de Atlantis. Ergens in juni ging de inschrijving gedurende 24 uur open. Ik had het in mijn agenda gezet, om het niet te vergeten. Ik was een van de eersten die zich aanmeldden.
Nadat de inschijving was verlopen kwam de Twittermachine over deze unieke kans helemaal op gang. Iedereen hoopte op een ‘Gouden Ticket’, maar iedereen besefte zich ook dat de kans bij deze speciale lancering wel heel klein zou zijn. Bij de eennalaatste lancering hadden zich meer dan 3000 mensen aangemeld en dat aantal zou nu zeker veel groter zijn. Na een week of twee kwam het bericht dat zich 5500 NASA-volgers hadden aangemeld. Hiervan zouden 150 een ticket krijgen en 150 op de wachtlijst worden gezet. Na nog een spannende week kwam de uitslag: Ik stond op de wachtlijst. Wauw, ik hoorde niet bij de 5200 die waren afgewezen, maar ook niet bij de 150 gelukkigen die een ticket hadden. Ik zou binnen twee weken horen of ik misschien alsnog een plekje zou krijgen.
Die twee weken werden precies twee weken. Ik had het voorzichtig al een beetje opgegeven toen het bericht kwam dat er vijf mensen van de wachtlijst waren doorgeschoven. Ik zat hier niet bij. Maar een dag of twee later, op de allerlaatste mogelijke dag, kreeg ik het bericht dat ik samen met vier anderen was doorgeschoven naar een standby-plek. Ik kreeg geen toegangskaartje, maar moest wel alles in het werk stellen om aanwezig te zijn in Florida. Deze standby-positie zou ik tot twee dagen vóór de lancering op 8 juli hebben. Hoe lang kun je iemand in onzekerheid laten! Maar goed, toch maar een vliegticket gekocht en de strenge security aanvraag voor toegang tot het Kennedy Space Center ingevuld.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken: Op 21 juni kwam de verlossende email! Ik was de allerlaatste gelukkige die door NASA exclusief werd uitgenodigd om in een 2-daags programma de allerlaatste shuttle lancering ooit mee te maken! Nummer 150 van de 150! Ik was door het dolle heen. Felicitaties van tientallen nieuwe ‘vrienden’ op Twitter en Facebook. Ik hoorde ineens bij een heel speciale groep van mensen die elkaar allemaal niet kennen, maar een -volgens velen- unieke band met elkaar zullen krijgen door een speciale belevenis. Ik weet door mijn ervaring met poolexpedities dat dit inderdaad zo werkt, maar het is wel vreemd om dit te beseffen als je met -nu nog- volslagen vreemden communiceert.
STS-135 is niet mijn eerste ervaring met een Space Shuttle lancering. In september 1996 was ik op een 2-weekse duikreis naar de Florida Keys met mijn broer en een goede vriend. Tijdens deze reis hadden we een uitstapje naar de Space Coast gepland. Ik wist dat een Space Shuttle rond die tijd zou worden gelanceerd en wilde dat wel eens meemaken. Al voordat we uit Nederland vertrokken werd vlucht STS-79 van de Atlantis vanwege orkaan Fran (die we in Washington meemaakten) uitgesteld van 12 naar 16 september, een dag na onze terugkomst. Tijdens onze tour op Kennedy Space Center stond Atlantis op lanceerplatform 39A klaar voor haar lancering. Geen idee dat ik 15 jaar later zou terugkeren om haar allerlaatste lancering van heel dichtbij te mogen meemaken!