In de nieuwsberichten van de laatste weken krijgen de klimaatsceptici weer duidelijk de overhand. De VN klimaatcommissie blijkt te bestaan uit hoogopgeleide Maffiosi die slechts uit blijken te zijn op subsidiegeld. De gletschers van Alaska en Groenland smelten toch niet zo hard als we eerder dachten. De ijsberen hebben nog genoeg plek om eten te zoeken en de tijdelijke temperatuurstijging op aarde is voorbij, want we hebben in zowel 2009 als 2010 een week op natuurijs kunnen schaatsen!
Nou, gelukkig zeg. Het werd eigenlijk toch al wel ingewikkeld met twee crises op hetzelfde moment. Na de voedselcrisis kwam de economische crisis en toen ook nog een klimaatcrisis. Eind 2010 zijn volgens de experts in de media alle crises weer voorbij en kunnen we weer normaal gaan doen…
Niet dus! Ik stoor me enorm aan het gemak waarmee een groot deel van de maatschappij samen met de media de klimaatcrisis ten einde benoemt. Ja, de IPCC heeft 2 of 3 punten niet helemaal goed onderbouwd of verkeerd geinterpreteerd. En Al Gore blijkt in zijn film inderdaad soms ook de waarheid net iets teveel naar zijn artistieke visie te hebben aangepast. Maar dat zegt toch niets over de andere honderden punten? Is de olie niet inmiddels bijna op? Dreigt er dan ineens geen voedseltekort meer? Verdwijnen niet meer elke dag enkele vierkante kilometers regenwoud? Is de olie in de Nigeriaanse delta opgeruimd? Is het plastic uit de oceanen inmiddels opgevist en groeien de koraalriffen weer aan?
Ik ben erg bang dat de perceptie van de zorg voor onze planeet onderhevig is aan een soort economische cyclus. Men is gewend aan het feit dat de wereldeconomie een conjunctuurcyclus van zo’n 7 jaar kent. Als het economisch slecht gaat wachten we een paar jaar en het gaat wel weer iets beter. Vervolgens worden we te optimistisch en duiken we de volgende recessie weer in. Zo werkt het al jaren. Prima. Is een resultaat van het soort samenleving dat we met z’n allen hebben gekozen. Maar volgens mij zijn we (met de media voorop) zo gewend aan deze cyclus van plussen en minnen dat we deze gewoon extrapoleren naar andere maatschappelijke issues, zoals het klimaat.
Het lijkt er soms op dat ik langzaam weer een roepende in de woestijn dreig te worden met mijn duurzaamheidsplannen. Ik kijk met lede ogen aan hoe de maatschappij zich weer langzaam lijkt af te draaien van de ‘klimaatcrisis’ van 2009/2010 en weer ‘normaal’ gaat doen.