Winterhike blog – Cairngorms 2007 (part 4 – gered!)

Zaterdag 10 februari 2007

Weerbericht van die dag: It has been a stormy day with snow showers on very strong South-East winds. Heavy drifting has led to deep accumulations of very weakly bonded snow building on West through North to North-East aspects above 550 metres. Shooting cracks and slumping was noted on a shallow angled Westerly aspect at 555 metres. The avalanche hazard is High (Category 4). COMMENT: Severe conditions in the hills today.

Die nacht blijft het onrustig op de helling. De wind neemt niet in kracht af en blijft aan onze tenten trekken. Gelukkig zitten die dit keer stevig verankerd aan nieuwe scheerlijnen en haringen die hier wel de grond ingaan. We slapen beter dan de nacht ervoor. Als we wakker worden waait het nog steeds hard en sneeuwt het. Alles in de binnentent is bedekt met een flinke laag verse sneeuw, die onder het tentdoek is doorgewaaid. Ook onze schoenen zitten vol sneeuw. We leren het ook nooit. Ook blijkt dat een van de twee tenten toch echt in het water van de beek staat, of althans op een doorweekte laag veen. Zelfs in de voortent zakken we weg in het water. De sneeuwwal die we gisteravond hadden weggegraven is weer volledig aangegroeid en alles wat we er tegenaan hadden gezet staat nu op een vreemde plek middenin de wal.

Wederom besluiten we geen water op te warmen, maar gewoon weer een stuk beek leeg te drinken en ons met snacks te voeden. Daarna breken we weer een voor een de tenten af en proppen alles snel en slordig in de rugzakken. De wind lijkt weer toe te nemen en nieuwe stuifsneeuw belemmert wederom het zicht tot een meter of 10. Weer verdwijnt het perspectief uit het landschap in een wit vlak, zonder onderscheid tussen grond en lucht.

Wederom worden we wakker door een in kracht toegenomen storm. Alles in de voortent is bedekt met een dikke laag sneeuw, inclusief de binnenkant van onze schoenen.

Wederom worden we wakker door een in kracht toegenomen storm. Alles in de voortent is bedekt met een dikke laag sneeuw, inclusief de binnenkant van onze schoenen.

Alleen 's ochtends heel vroeg is er nog wat zicht op het omringende landschap. Het zicht zou binnen een uur door de harde wind en de sneeuw teruglopen tot een meter of 10.

Alleen ‘s ochtends heel vroeg is er nog wat zicht op het omringende landschap. Het zicht zou binnen een uur door de harde wind en de sneeuw teruglopen tot een meter of 10.

Rond half 10 gaan we weer lopen. Tot onze verbazing heeft de wind de orkaankracht van gisteren volledig teruggekregen, en eenmaal bovenop het walletje worden we net als gisteren elke paar stappen van onze voeten geblazen. We kiezen weer een dedicated voor- en achterman en gaan verder in noordelijke richting. We proberen de beek aan onze linkerhand te houden. Al snel wordt het terrein weer iets steiler. Tussen de rotsen en heideplanten liggen diepe plekken sneeuw waar we soms tot ons middel in wegzakken. Enkele gaten zijn gevaarlijk gevuld met water of dikke modder. We verliezen af en toe een sneeuwschoen die we dan weer uit het gat moeten trekken. Het is een onverwacht moeizame wandeling. Na ruim een uur zijn we een kilometer verder en staan we aan de zuidzijde van de Beanaidh Bheag beek. Normaliter is dit een overzichtelijk beekje, maar nu zijn alle rotsen bevroren en lijken een geheel te vormen met dunne plakken ijs op het water. In de gierende wind lijkt het een onoverkomelijke barriere, maar we hebben eigenlijk geen keus. De voorste man stapt moedig door de heup-diepe sneeuw naar beneden en prikt met de skistokken voor zich uit om het onderscheid tussen rotsen, gaten, ijs en water te bepalen. Stapje voor stapje waden we schuin over rotsblokken en graspollen over het water. Onze sneeuwschoenen bieden goede grip op de ijzige rotsen en slechts een van ons maakt een kleine misstap die hem een natte voet oplevert.

Eenmaal aan de overkant is het een kwestie van verder het landschap volgen. We zouden hier een pad in westelijke richting moeten tegenkomen, dat ons rechtstreeks naar Glen Einich zou moeten leiden. We vinden het niet. We volgen daarom de westelijke helling van Carn a’Phris-giubhais schuin naar beneden, in noord-noordwestelijke richting. Het blijft moeizaam en nog steeds zien we de verlossende bodem van de Glen nog niet. Pas als we de Glen tot op 100 meter zijn genaderd zien we ineens de landrovertrack uit de mist opduiken. We weten niet hoe snel we ernaartoe moeten lopen. Uiteindelijk hebben we tweeenenhalf uur gelopen over een hemelsbrede afstand van net iets meer dan 2 kilometer.

Eenmaal op de landrovertrack gaat het makkelijk. De wind heeft de sneeuw grotendeels van het pad afgewaaid en de sneeuwschoenen kunnen vrij snel uit. We passeren de metalen footbridge en bereiken al snel het toeganshek tot Rothiemuchus Forest. Hiervandaan is het nog zo’n 4 tot 5 kilometer naar de hoofdweg en we genieten weer van de prachtige oude bomen, het geluid van de beek en de prachtige natuur. Ook merken we ineens de 20 kilo van onze rugzakken weer. Pas nu komen kleine pijntjes aan schouders, heupen en voeten weer naar buiten. Het idee van een warme douche en een echt bed doet ons echter in hoog tempo doorlopen en al gauw is het eindpunt van de tocht aan de B970 bereikt.

Na een fysiek bijzonder zware tocht door diepe stuifsneeuw bereiken we aan het begin van de middag de Landrover track in Glen Einich.

Na een fysiek bijzonder zware tocht door diepe stuifsneeuw bereiken we aan het begin van de middag de Landrover track in Glen Einich.

Aan het begin van Rothiemurchus Forest is een klein meertje. We reageren ons af met een spelletje bowls met sneeuwballen.

Aan het begin van Rothiemurchus Forest is een klein meertje. We reageren ons af met een spelletje bowls met sneeuwballen.

Ondanks dat de toegangsweg 2 kilometer terug is afgesloten kunnen we ook onze auto's nog terughalen.

Ondanks dat de toegangsweg 2 kilometer terug is afgesloten kunnen we ook onze auto’s nog terughalen.

s Avonds dineren we in Giovanni's Ristorante in het Aviemore Inn hotel. Kan het contrast nog groter?

s Avonds dineren we in Giovanni’s Ristorante in het Aviemore Inn hotel. Kan het contrast nog groter?

Zondag 11 februari 2007

We gaan met de auto naar Speyside, waar we zo’n 3km ten zuiden van Tomintoul niet verder kunnen vanwege sneeuwval op de weg en een gesloten road barrier. We rijden terug naar Aviemore en vervolgens over de A9 via Dalwhinnie en de Drumochter Pass naar Pitlochry. We bezoeken de Edradour Distillery en drinken een drankje in de Moulin Hotel pub (Scottish Pub of the Year 2005). Aan het eind van de middag rijden we door naar Edinburgh. We overnachten in het Ibis hotel aan Hunter Square in het centrum.

De restjes Coleman Fuel doen het ook prima als (dure) auto brandstof.

De restjes Coleman Fuel doen het ook prima als (dure) auto brandstof.

Een heel ander soort dag vandaag: We bezoeken the Edradour, de kleinste whisky distilleerderij van Schotland.

Een heel ander soort dag vandaag: We bezoeken the Edradour, de kleinste whisky distilleerderij van Schotland.

Prachtig glimmende koperen whisky stills. Men maakt hier 15 vaten whisky per week.

Prachtig glimmende koperen whisky stills. Men maakt hier 15 vaten whisky per week.

En we sluiten de reis dan echt af met een fantastisch traditioneel curryfeest in een Indiaas restaurant in Edinburgh.

En we sluiten de reis dan echt af met een fantastisch traditioneel curryfeest in een Indiaas restaurant in Edinburgh.

Maandag 12 februari 2007

Vlucht EZY 6921 van Edinburgh (v. 9:30) naar Amsterdam (a. 12:00)

Inmiddels redelijk bijgekomen van ons avontuur beklimmen we de vliegtuigtrap om naar huis te gaan. Op Schiphol worden we verrast met een emotioneel weerzien met twee van onze vrouwen. Ook zij hadden thuis door middel van contact met de politie van Aviemore een angstige paar uur meegemaakt en waren blij ons weer te zien.

Inmiddels redelijk bijgekomen van ons avontuur beklimmen we de vliegtuigtrap om naar huis te gaan. Op Schiphol worden we verrast met een emotioneel weerzien met twee van onze vrouwen. Ook zij hadden thuis door middel van contact met de politie van Aviemore een angstige paar uur meegemaakt en waren blij ons weer te zien.

Resumerend: De eindanalyse

Wat heeft nu geleid tot onze benarde situatie?

  • Het weerbericht. De orkaan was twee dagen vantevoren niet voorspeld. Wel werd gezegd dat er diepe Atlantische depressies richting de UK kwamen, maar zonder duidelijkheid te scheppen in de mogelijke gevolgen daarvan. En tijdens de tocht hebben we te weinig aandacht gegeven aan de snel dalende luchtdruk.
  • De wind. We hadden vaker gelopen in harde wind, maar hadden nog nooit meegemaakt dat deze het lopen vrijwel onmogelijk kan maken. Bovendien veroorzaakt de wind een horizontale sneeuwstorm, die bij 5 of 6 graden onder nul bestaat uit kleine scherpe ijsnaaldjes die pijn doen in het gezicht, en werkelijk overal tussen kan komen.
  • Het zicht. Ook een direct gevolg van de wind in combinatie met stuifsneeuw en sneeuwbuien. Het zicht was tijdens de storm niet meer dan een meter of 5 tot 10. Bovendien treedt het white-out effect op, een verschijnsel waarbij de lucht een geheel vormt met de besneeuwde grond en elk perspectief uit het landschap verdwijnt.
  • De temperatuur. Ondanks het feit dat het niet echt superkoud was (gedurende de hele tocht was het niet kouder dan 6 graden onder nul), veroorzaakt de harde wind een grote wind-chill. De gevoelstemperatuur was ver onder de -20 graden, wat ervoor zorgt dat je niet lang kunt stilstaan of zitten. Het is lastig om tijd te besteden aan koken. Vingers en tenen zijn snel erg koud en onderkoeling is een reeel gevaar.
  • Lawinegevaar. We weten dat 90% van de lawines wordt veroorzaakt door menselijk toedoen. We weten dat wisselende weersomstandigheden het lawinegevaar sterk vergroten (temperatuursveranderingen, zonneschijn, sneeuwval, draaiende wind, etc.). We weten ook dat het lawinegevaar het grootst is op hellingen tussen grofweg 20 en 50 graden. We hebben al deze factoren ondervonden, en het lawinegevaar dan ook juist ingeschat. Dit heeft ons wel erg beperkt in de mogelijke vluchtroutes.
  • Communicatie. Ondanks dat we een besluitvolle groep hadden en iedereen meestal unaniem accoord ging met ideeen, was er soms wat miscommunicatie over de te volgen route en strategie. Waarschijnlijk zijn we hierdoor op de kritieke dag wat halfslachtig tussen west en noordwest gelopen en op een gevaarlijk punt beland.

Wat hebben we geleerd?

  • Weerbericht. Nooit meer de barometer negeren. Als deze sterk daalt komt er slecht weer! Blijf dan op een veilige plaats of volg een veilige route met voldoende uitwijkmogelijkheden. Als je toch op een slecht punt terechtkomt, zeker dan je kamp goed en houd je kleren aan tijdens de nacht en houd alles binnen in de binnentent.
  • Routeplanning. Bespreek gezamelijk alle alternatieve en/of vluchtroutes. Daarnaast lijkt in de winter een basisroute door de dalen, met mogelijkheden om in goed weer toppen te beklimmen een beter uitgangspunt dan andersom.
  • Navigatie en survival uitrusting. Hierin is in onze groep niets fout gegaan. We hadden 3 stafkaarten, verspreid over 3 personen. We hadden 2 GPS apparaten en 4 goede kompassen, ook allen bij verschillende personen. Overigens waren deze instrumenten van kritiek belang: ga dus nooit op pad zonder kaart en kompas! Daarnaast hadden we voldoende bivakmogelijkheden, kleding en voedsel bij ons, waardoor we het rustig 3 tot 4 dagen op de berg of elders in een schuilplaats hadden kunnen uithouden, ook onder deze omstandigheden. Dit was tevens het belangrijkste verschil tussen ons en Baird en Barrie…
  • Informeer anderen. Ook dit hadden we goed gedaan. We hadden op het politiebureau van Aviemore voor vertrek een Mountain Trip Plan and Emergency Form ingevuld. Dit formulier is door de nooddiensten na onze oproep direct gebruikt om onze groepsgrootte, onze equipment lijst, onze geplande route en vooral onze contactgegevens bij de hand te hebben. We hadden daarnaast de thuisblijvers een overzicht van alle telefoonnummers van de andere thuisblijvers gestuurd zodat ook zij elkaar direct konden informeren.

One thought on “Winterhike blog – Cairngorms 2007 (part 4 – gered!)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *