Het is de eerste week na nieuwjaar 2010. De week waarin het jaar met een schone lei begint en het nog alle kanten op kan. Ik lees een klein artikeltje in een ANWB kampeerblad. Het gaat over een Utrechtse muzikant die met zijn caravan, maar zonder auto richting Turkije reist. Een soort liften-met-handicap. En hij begint in een periode dat ook de kleine caravan-minded minderheid van de bevolking er niet over peinst om ook maar iets met de caravan te gaan doen, middenin de winter.

Kortom: redenen genoeg om het verhaal achter het artikeltje eens verder te onderzoeken. Op internet zie ik dat de muzikant, Tjerk Ridder, eergisteren uit Utrecht is vertrokken en eerst een paar dagen door Nederland reist voordat hij de grens oversteekt. Ik voeg @TjerkRidder toe aan mijn Twitter-vrienden en lees dat hij gisteren in Arnhem is aangekomen. Voor vandaag zoekt hij een lift naar Nijmegen, de plaats waar ik mijn mini-onderzoekje op dat moment doe. In de veronderstelling dat tientallen anderen mij allang zijn voor geweest stuur ik een tweet. Ik ben de precieze tekst vergeten, maar het was zoiets als “…als je nog niemand hebt dan kan ik je wel naar Nijmegen slepen vanmorgen…”. Geen idee dat dit korte berichtje vervolgens de hele lege agenda voor het  jaar 2010 grotendeels zou vullen. Zo gaan de dingen soms… kennelijk.

Een half uur later een twitter berichtje terug: “Fijn, bedankt, ik had nog niets. Bel me op nummer 06…”. Een kort belletje later stap ik met een briefje met adres in de auto, op weg naar een onbekende wijk in Arnhem. Een half uurtje later rijd ik door een keurige straat in een keurige nieuwbouwwijk waar ik de bontbestickerde Eriba al gauw zie staan. Na een druk op de bel doet een dame de deur open. “Tjerk is nog even boven”. Kennelijk is hij snel ingeburgerd bij deze mensen. Na een minuut komt Tjerk met een teckel op de arm de trap af en stelt zich voor. Een beetje ongemakkelijk zo tussen drie volslagen vreemden in een ongewone situatie lopen we naar de caravan om deze koppelklaar te maken.

Na vijf minuten hangt de Eriba achter mijn auto en nemen we afscheid van de gastfamilie in Arnhem om richting Nijmegen te vertrekken. Eenmaal onderweg vertelt Tjerk over het project. Hij hoopt mensen met zijn project te inspireren en is op zoek naar verhalen van gastvrijheid en behulpzaamheid. Je hebt anderen nodig om verder te komen. Door je bewust kwetsbaar op te stellen maak je dit statement heel expliciet en zichtbaar. Het is ook een bewijs dat hulpvaardige en vriendelijke mensen eigenlijk altijd te vinden zijn en dat de wereld niet louter bestaat uit wantrouwen en egoïsme. Een positieve kijk op de maatschappij. Het spreekt me enorm aan. Ik ben er altijd van uit gegaan dat veruit de grootste meerderheid van de mensen, waar ook ter wereld, van goede wil en betrouwbaar zijn en dat er slechts een heel kleine minderheid is die dat idee verpesten.

Tjerk vraagt zijn chauffeurs ook naar hun dromen. Wat wil je bereiken in je leven, waar streef je naar. Ik vertel hem over mijn worsteling met de wens voor een duurzaam leven. Hij probeert me mijzelf een doel te stellen. Ik denk er eens over na en bedenk dat als ik maar ruim de tijd neem ik best veel duurzamer kan leven. Een datum van 11-11-11 lijkt me een mooi en haalbaar streven om klimaatneutraal te zijn. We hebben een leuk gesprek en rijden al snel de Waalbrug over, Nijmegen in.

Tjerk vraagt me hem af te zetten op een plek die de ziel van de stad weergeeft. Nijmegen is de oudste stad van Nederland, maar de Romeinen hebben eigenlijk niets achter gelaten… Nijmegen is ook bekend door het Middeleeuwse verhaal van Mariken van Nimwegen. Haar beeld staat op de Grote Markt, de plek waar haal verhaal zich deels heeft afgespeeld. Een mooi symbool van de ziel van de stad, maar niet echt een kampeerterrein. “Geeft niet”, zegt de in mijn ogen zeer ervaren caravanlifter, “Zet de caravan maar midden op het plein en zet dan je auto ergens uit het zicht. Als de politie dan komt dan kunnen ze me niet meer dwingen te vertrekken, want ik heb dan geen auto.” Zo gezegd zo gedaan. Caravan direct naast het beeldje, midden op het centrale plein van de stad. Afkoppelen en direct de auto in een parkeergarage enkele honderden meters verder weg geparkeerd.

Om een lang verhaal kort te maken: We drinken een bakje koffie, schrijven mijn streven naar een duurzaam leven op een vel papier, blikken dat in, doen een uitgebreid interview met de lokale televisie en ontvangen Tjerks familie, die nog even komt kijken hoe het first-time kampeerder Tjerk vergaat, middenin de toch wel heel koude winter. De politie rijdt een paar keer langs, maar lijkt zich verder geheel niet om de caravan te bekommeren. Na een dik uur neem ik afscheid met de mededeling dat ik hem via zijn website verder zal volgen. Een beetje vreemd, maar een zeer sympatiek en bewonderenswaardig project.

Die avond vertel ik mijn kinderen over mijn dag en besluit ze even mee te nemen naar de stad om te kijken of de caravan er nog staat. Op het donkere plein aangekomen staat de van binnenuit gezellig verlichte caravan inderdaad nog op z’n plek. We kloppen aan en Tjerk zit net aan de thee. We drinken een bakje mee. De kinderen maken een tekening en spelen met Dachs, de tekkel. Tjerk speelt wat liedjes en de kinderen zijn duidelijk onder de indruk. Vervolgens werkt Tjerk met Emma aan haar sluimerende idee voor een inzending voor het Junior Songfestival, Emma’s grote droom. Na een gezellige avond in de warme caravan nemen we weer afscheid. Dit keer met de mededeling dat als Tjerk nog eens een lift zoekt, zeker als hij in het Ruhrgebiet of zo een keer niet wegkomt, hij mij altijd kan bellen. Het Ruhrgebiet is tenslotte maar een uurtje rijden van Nijmegen.

Tot zover mijn betrokkenheid bij project Trekhaak Gezocht. Dacht ik. Een week of drie later, op een grauwe en koude zaterdagmiddag, belt Tjerk vanuit Keulen. Of ik hem een eindje op weg kan helpen. Hij is ruim twee weken door het Ruhrgebiet getrokken en wil nu een flink stuk het gebied uit, richting Oostenrijk. Ik had het immers aangeboden? Inderdaad. Dus mijn familie even aangekeken en een afspraak voor zes uur de volgende ochtend, onder de grote Rijnbrug in het centrum van Keulen. Ik check even de route en besluit dat ik Tjerk naar Raststätte Spessart-Süd kan brengen, zo’n 50 kilometer voor Würzburg. Dan kan ik voor de middag weer terug zijn in Nijmegen.

Enfin, de volgende ochtend om 6 uur klop ik op de deur van de donkere caravan, onder een donkere brug aan de Rijn in een pikdonker en koud Keulen. Tjerk en zijn nieuwe reismaatje en Duitslandkenner Peter Bijl doen de deur open en Dachs springt naar buiten. Ze zijn bijna reisklaar. Het dak wordt ingeklapt, de fiets ingeladen, de pootjes uitgedraaid en de auto aangekoppeld. De stad slaapt nog als we over de brug het centrum inrijden. We zetten Peter af bij het station. Zijn reis door het Ruhrgebiet en Keulen zit er op en hij pakt de trein naar zijn woonplaats Berlijn. Rond half zeven rijden we het centrum uit, richting Bundesautobahn 3 naar Frankfurt. Tjerk is duidelijk opgelucht dat hij met een min of meer bekende mee kan rijden. Hij heeft zijn verhaal inmiddels tientallen keren moeten doen en is blij dat dat vandaag, althans nu, even niet hoeft. We hebben wel voldoende tijd en rust om de ontstaansgeschiedenis en organisatie van het project eens in detail door te nemen. Het is een bijzonder verhaal van ideeën, inspiratie, medewerking, initiatief, (gebrek aan) financiën en (des-)organisatie. Ik weet weinig van de culturele sector, maar ben positief verbaasd over de enorme motivatie om iets te maken van een mooi en idealistisch idee, ondanks een groot gebrek aan financiering. Gaandeweg voel ik me steeds meer betrokken. Zowel bij het idee als bij de mensen. Ik weet niet wat het is, maar ik voel me erg op mijn gemak. Bovendien spreekt het avontuurlijke idee en het rondreizen door Europa me enorm aan. Tijdens de lange rit naar Würzburg haak ik definitief aan…