Na een goede nachtrust in de volledig stille woestijn maken we rond een uur of acht een ontbijtje en koffie klaar. Vervolgens breken we de boel op en pakken de auto’s in. We vervolgen onze tocht door de zandwoestijn met de zeven auto’s en onze gids Benny. De bestemming vandaag is Namghar, een klein vissersplaatsje in het nationaal park Banc d’Arguin. Net als gisteren loopt de tocht door een afwisseling van steenplateaus, rotsige hobbelpaadjes, vlakke, brede, harde zandpistes en korte stukken mul zand. Benny navigeert aan de hand van de vormen van de heuvels en de karige begroeiing langs de route.

We maken een korte lunchstop op een stukje steenpiste. Broodjes met sardines en tonijn, koffie en water. Het 4dakar team heeft pannenkoekenmix, bakvet, schenkstroop en een beertjespan bij zich, en maakt met iedereens hulp twee flessen pannenkoekenmix op. Je vraagt je af wat er allemaal niet in de Volvo 740 zit. Ze hebben de afgelopen dagen volgens mij ook al 100 kilo aan spullen aan kinderen uitgedeeld en er komt maar geen eind aan hun voorraden.

Aan het eind van de middag komen we aan in Namghar, waar ook de ‘entree’ van het nationaal park is. We moeten elk 3600 Ouguiya betalen (of 12 Euro). Er liggen twee walvisskeletten en veel grote schildpadschilden ter display. Verder ziet het er bepaald niet uit als een nationaal natuurpark. Zodra we bij het gebouwtje stoppen komen er uit het dorpje tientallen kinderen, die allemaal hetzelfde zinnetje als in alle andere dorpen in hun hoofden hebben opgenomen: ‘Monsieur, monsieur, donne-moi un cadeau’. Meestal zonder s’il vous plait en ze kijken er bij alsof we verplicht zijn ze met cadeaus te overladen. En als we niet snel iets hebben dan wijzen ze zelf wel aan wat ze willen hebben. Horloges, petjes, T-shirts, stylo’s, telefoons, stickers. Zelfs fotocamera’s, videocamera’s en GPS toestellen worden aangewezen als potentiële leuke cadeaus. Vooral de Volvo jongens en de Runawaybrides zijn populair, omdat zij ook echt wel leuke spullen uitdelen. Helaas ontaardt het uitdelen soms letterlijk in gevechten, waarbij de kinderen elkaar schoppen, trekken en slaan. Ook de cadeaus worden hierdoor soms in stukken verdeeld, ook al is dat niet helemaal de bedoeling.

Onze eindbestemming van vandaag blijkt een kilometer of twee buiten het dorp. Een camping die als coöperatie wordt gerund door de vrouwen van het dorp, geleid door de dorpsoudste (vrouw). De brutale kinderen mogen er eigenlijk niet komen en we hebben dan ook weinig last van ze. Op het terrein staan een aantal bedoeïenententen en drie houten gebouwtjes met mooie puntdaken. We kunnen in een van de gebouwtjes slapen, maar besluiten allemaal toch maar gewoon de tentjes op te zetten. Er staat ook een toiletgebouw, sinds 2007. Helaas komt er geen water uit de kraan en valt de toiletdeur naar buiten als je deze opentrekt. Het ziet er wel mooi uit.

Als de tentjes staan is het inmiddels donker. Er is geen elektriciteit op de camping, maar we hebben genoeg lampen bij ons om de boel goed te verlichten. Er fiets een man met een zak het terrein op. Het blijkt een visser die ons wel wat vis wil verkopen. Er zitten een soort grouper en veel vliegende vissen in de zak. Hij legt ze op de grond en we kunnen zien dat de vissen mooi vers zijn. Hij wil 10 Euro hebben voor twee vissen en we bieden 5. Hierop haalt hij beledigd de vissen weg en gaat niet op ons bod in. Nou, dan maar niet zeggen we en we lopen weg. Een minuut later komt hij weer bij ons en gaat akkoord met ons (waarschijnlijk achterlijk hoge) bod van 5 Euro. We krijgen twee vissen en vervolgens nog een cadeau. Drie vissen voor 5 Euro dus. En 10 minuten later komt een van de jongens nog een vierde vis brengen, die ze hadden geruild voor een lege jerrycan. Wel een beetje veel voor vier man, maar vooruit. We maken eerst maar wat koffie en soep en gaan daarna met de vissen in de weer. We nemen een scherp mes en een houten snijplank en beginnen met het klaarmaken van de grouper. Roel komt ons helpen. Hij brengt chirurgenhandschoentjes mee. Wel zo lekker als we vis schoonmaken zonder kraan in de buurt. Emile en Roel snijden de kop en de staart er af en halen de ingewanden er uit. Vervolgens gaat de vis met vel en schubben en al in twee stukken de hete olijfolie in. Peper en zout erbij en lekker sissen. Het is donker, dus een beetje moeilijk om te zien, maar het lijkt prima te gaan. Na een paar minuutjes zijn de stukken vis klaar. Het blijkt een enorme gratenbende te zijn, maar dat deert maar enkelen (onder andere ikzelf). De vliegende vissen fileren een stuk makkelijker en blijken ook bijna graatloos te zijn. Prima te eten. Wel zijn drie van deze grote vissen een beetje veel van het goede, zodat we een hele vis overhouden.

Na ons visavontuur zitten we nog met een man of tien rond de gaslampen, met een fles illegale wijn en muziek. Het is laat als we gaan slapen. We gaan morgen toch pas na de middag weg, vanwege het getijde. Om 14:00 uur is het laagtij, en pas dan kunnen we het strand op naar onze volgende pleisterplaats.